ផ្ទាំងគំនូរដ៏មានន័យ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅអង្គុយនៅទីធ្លានៃព្រះវិហារវីស៊ីថេសិន ក្នុងក្រុងអេន ខារេម ប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តស្ងើចសរសើរ ចំពោះសម្រស់នៃផ្ទាំងគំនូរ៦៧ផ្ទាំង ដែលកើតពីការផ្គុំកញ្ចក់ពណ៌តូចៗចូលគ្នាបង្កើតជារូបភាព ហើយនៅក្នុងផ្ទំាងគំនូរទាំងនោះ មានបទគម្ពីរ លូកា ១:៤៦-៥៥ ដែលគេបានសរសេរ ជាច្រើនភាសា។ តាមទំនៀមទំលាប់ គេបានហៅបទគម្ពីរនេះថា មែកនីហ្វ៊ីខាត ជាពាក្យក្នុងភាសាឡាតាំង ដែលមានន័យថា “លើកដំកើង”។ បទគម្ពីរនេះបានចែងអំពីការឆ្លើយតប របស់នាងម៉ារា ចំពោះការប្រកាសថា នាងនឹងក្លាយជាមាតានៃព្រះមែស៊ី។
គេបានចារពីលើរូបគំនូរនីមួយៗ ដោយពាក្យពេចន៍របស់នាងម៉ារា ដែលបានថ្លែងថា “ព្រលឹងខ្ញុំលើកដំកើងព្រះអម្ចាស់ វិញ្ញាណខ្ញុំក៏រីករាយនឹងព្រះដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃខ្ញុំ … ពីព្រោះព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា ទ្រង់បានប្រោសសេចក្តីយ៉ាងល្អវិសេសដល់ខ្ញុំ”(ខ.៤៦-៤៩)។ ក្នុងផ្ទាំងគំនូរនីមួយៗ ក៏មានបទចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលបានដកស្រង់ពីព្រះគម្ពីរ ជាបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ដែលក្នុងនោះ នាងម៉ារាបានរៀបរាប់ អំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់ ដែលព្រះជាម្ចាស់ មានចំពោះនាង និងចំពោះប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។
ក្នុងនាមជាអ្នកទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ ដោយការដឹងគុណ នាងម៉ារាបានអរសប្បាយ ចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលនាងបានទទួល(ខ.៤៧)។ នាងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល អស់ជាច្រើនជំនាន់(ខ.៥០)។ នាងក៏បានរំឭក អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានថែរក្សារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល បានជានាងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ព្រោះទ្រង់ធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់រាស្រ្តទ្រង់(ខ.៥១)។ នាងក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តទ្រង់បានផ្គត់ផ្គត់ការរស់នៅរបស់នាង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.៥៣)។…
បទចម្រៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅនគរស្ថានសួគ៌
កាលពីឆ្នាំ ១៩៣៦ លោកប៊ីលី ហៀល(Billy Hill) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង បានចេញបទចម្រៀងដ៏ល្បីល្បាញមួយបទ ក្រោមចំណងជើងថា “សិរីល្អនៃសេចក្តីស្រឡាញ់”។ មិនយូរប៉ុន្មាន ប្រជាជាតិមួយក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង អំពីក្តីអំណរ នៅក្នុងការធ្វើនូវកិច្ចការដ៏តូចមួយ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ៥០ឆ្នាំក្រោយមក លោកភីធ័រ សេតេរ៉ា(Peter Cetera) ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀង ក៏បាននិពន្ធបទចម្រៀងដែលមានភាពរ៉ូមិនទិកជាងនេះទៀត ក្រោមចំណងជើងដែលស្រដៀងគ្នា។ ក្នុងបទចម្រៀងនេះ គាត់ស្រមៃ អំពីមនុស្សពីរនាក់រស់នៅជាមួយគ្នា និងរៀនសូត្រជាមួយគ្នា ដើម្បីសិរីល្អនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។
កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ ដែលជាកណ្ឌចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ បានពិពណ៌នា អំពីបទចម្រៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ថ្មីមួយ ដែលថ្ងៃមួយ គ្រប់គ្នានៅស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដីនឹងបន្លឺសម្លេងច្រៀង(វិវរណៈ ៥:៩,១៣)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភ្លេងក៏ចាប់ផ្តើមលេង ដោយចង្វាក់នៃការសោកសង្រេង។ លោកយ៉ូហាន ដែលជាអ្នកអត្ថាធិប្បាយក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនេះ ក៏បានយំ ដោយមិនឃើញមាននរណាអាចបើកក្រាំងនោះបាន(ខ.៣-៤)។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍របស់គាត់ក៏បានភ្លឺស្វាង ហើយភ្លេងក៏បានលាន់ឡើងកាន់តែខ្លាំង(ខ.១២-១៣) ខណៈពេលដែលលោកយ៉ូហាន បានស្គាល់សិរីល្អ និងរឿងដ៏ពិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានឮជីវិតទំាងអស់សរសើរដំកើងព្រះ ដែលទ្រង់ជាស្តេចសិង្ហនៃពូជអំបូរយូដា(ខ.៥) ហើយរាស្រ្តរបស់ទ្រង់បានថ្វាយចិត្តដាច់ដល់ទ្រង់ ដោយទ្រង់បានលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូចកូនចៀម ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង(ខ.១៣)។
ក្នុងទំនុកច្រៀងដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តបំផុត ដែលយើងធ្លាប់ច្រៀង យើងឃើញថា សូម្បីតែអំពើសប្បុរស ដ៏សាមញ្ញមួយ ក៏អាចត្រូវបានគេលើកយកមកពិពណ៌នា…
ដើមណូអែល នៃក្តីសង្ឃឹមចំពោះព្រះរាជបុត្រតូច
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានយកអំពូលភ្លើងជាច្រើនខ្សែ មកព័ទ្ធជុំវិញដើមណូអែល ខ្ញុំក៏បានយកបូពណ៌ផ្កាឈូក និងពណ៌ខៀវ មកចងនឹងមែកវា ហើយដាក់ឈ្មោះឲ្យដើមនោះថា ដើមណូអែល “នៃក្តីសង្ឃឹម ចំពោះព្រះរាជបុត្រតូច”។ ខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានរង់ចំាទទួលកូនចិញ្ចឹមម្នាក់ ជាងបួនឆ្នាំមកហើយ។ ពិតណាស់ យើងរំពឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរយើង នៅថ្ងៃណូអែល!
រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំបានមកអធិស្ឋាន នៅក្បែរដើមណូអែលនោះ ដោយរំឭកខ្លួនឯង អំពីសេចក្តីសប្បុររបស់ព្រះអម្ចាស់។ នៅថ្ងៃទី២១ ធ្នូ យើងក៏បានទទួលដំណឹងថា យើងនឹងមិនបានទទួលកូនចិញ្ចឹមនៅថ្ងៃណូអែលឆ្នាំនោះទេ។ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បានដើរទៅឈប់នៅពីមុខដើមណូអែលនោះ ដែលជានិមិត្តរូបនៃការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្មោះត្រង់ឬទេ? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសឬ?
នៅពេលខ្លះ ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់ឆ្លើយតបចំពោះការទូលសូមរបស់យើង ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀន ឬលត់ដំយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ នៅពេលខ្លះទៀត ព្រះទ្រង់ពន្យាពេលការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជួយឲ្យយើងមានការទុកចិត្តជាថ្មី ចំពោះទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរបរិទេវ ហោរាយេរេមាបានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះទ្រង់កែតម្រង់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ការនោះពិតជាធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ណាស់ បានជាគាត់ពោលថា “ទ្រង់បានធ្វើឲ្យតួព្រួញពីបំពង់ទ្រង់ទំលុះថ្លើមខ្ញុំ”(៣:១៣)។ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ លោកយេរេមា ក៏បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្ត ចំពោះសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលគាត់ថ្លែងថា “សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់(ខ.២២-២៣)។
ខ្ញុំក៏បានទុកឲ្យដើមណូអែលនៅបន្តឈរនៅទីនោះទៀត បន្ទាប់ពីថ្ងៃណូអែលបានកន្លងផុតទៅ ហើយខ្ញុំក៏បានបន្តអធិស្ឋាននៅពេលព្រឹកដូចរាល់ដង។ ទីបំផុត នៅចុងសប្តាហ៍នៃថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ…
គ្មានអាថ៌កំបាំងអ្វីទេ
មិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានសារភាពថា គាត់មិនបានរស់នៅ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះយេស៊ូវទេ។ ខ្ញុំក៏បានស្តាប់គាត់រៀបរាប់ អំពីការរស់នៅរបស់គាត់ ដែលមានភាពស្រណុកស្រួល និងគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនច្រើន តែវានៅតែមិនបានធ្វើឲ្យគាត់ស្កប់ចិត្ត។ គាត់ថា គាត់បានព្យាយាមធ្វើខ្លួនឲ្យល្អ ហើយថែមទាំងខំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ តែនៅតែមិនអាចធ្វើបាន។ គាត់ថា អ្វីៗដែលគាត់ចង់ធ្វើ ហាក់ដូចជាធ្វើមិនកើត ហើយការអ្វីដែលគាត់ចង់ឈប់ធ្វើ បែរជានៅតែបន្តធ្វើទៀត។
ដោយសារគាត់ឃើញជីវិតខ្ញុំខុសប្លែកពីគាត់ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំ ដោយស្មោះត្រង់ថា “តើអ្នកមានអាថ៌កំបាំងអ្វី?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយប្រាប់គាត់ថា “ខ្ញុំគ្មានអាថ៌កំបាំងអ្វីទេ។ ខ្ញុំក៏គ្មានលទ្ធភាពរស់នៅ ឲ្យត្រូវតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ គឺមិនខុសពីអ្នកឡើយ ហេតុនេះហើយបានជាយើងត្រូវការព្រះយេស៊ូវ”។
ខ្ញុំក៏បានដកព្រះគម្ពីរចេញមក ហើយបើកឲ្យគាត់មើលពាក្យដែលគាត់បានដកស្រង់ ពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ៧:១៥។ បទគម្ពីរនេះមានអត្ថន័យជាពិសេស ដែលត្រូវនឹងជីវិតរបស់អ្នកដែលកំពុងស្វែងរកព្រះ ក៏ដូចជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលព្យាយាមធ្វើខ្លួនឲ្យល្អ ឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ តែនៅតែបរាជ័យ។ បទគម្ពីរនេះប្រហែលជាត្រូវនឹងជីវិតរបស់អ្នកផងដែរ។ បើដូច្នោះមែន អ្នកត្រូវដឹងថា សាវ័កប៉ុលបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកផ្ចុងផ្តើមនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ និងការផ្លាស់ប្រែរបស់យើង ដែលកើតមានបន្ទាប់ពីយើងបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ(៧:២៥-៨:២)។ ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចព្រះរាជកិច្ចរបស់ទ្រង់ ដើម្បីរំដោះយើងឲ្យរួចពីអំពើបាបហើយ បានជាយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខំប្រឹងធ្វើការល្អ ដើម្បីរំដោះខ្លួនឯងឲ្យរួចពីបាបឡើយ។
បាបគឺជារនាំងនៅចន្លោះយើងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គបានដកចេញ ដោយមិនផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរាល់គ្នា ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ និងការផ្លាស់ប្រែ ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបណ្តាលឲ្យកើតមានក្នុងការលូតលាស់របស់យើង។ ព្រះអង្គបានគោះទ្វារចិត្តយើងហើយ។ សូមបើកទ្វារចិត្ត…
ការរំពឹងចង់ឲ្យព្រះមែស៊ីជួយ
មានពេលមួយឡានរបស់ស្វាមីខ្ញុំ ដេរមិនឆេះ។ មើលទៅជាងឡាន ដែលមកជួសជុលឡាន មានវ័យក្មេងណាស់ គឺក្មេងពេក មិនអាចជួសជុលបានទេ។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំខ្វះទំនុកចិត្តចំពោះគាត់ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិបៗប្រាប់ខ្ញុំថា “គាត់នៅក្មេងណាស់”។ ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា សា្វមីខ្ញុំមិនទុកចិត្តគាត់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីអ្នកភូមិណាសារ៉ែត ដែលបានរអ៊ូរទាំ ពេលដែលពួកគេមានមន្ទិលចំពោះព្រះយេស៊ូវ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្រៀន ក្នុងសាលាប្រជុំ ពួកគេក៏បានសួរគ្នាថា “តើគាត់មិនមែនជាកូនរបស់ជាងឈើទេឬអី?”(ម៉ាថាយ ១៣:៥៥)។ ពួកគេក៏បានចំអកឲ្យទ្រង់ ដោយមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា បុគ្គលម្នាក់ ដែលពួកគេបានស្គាល់នោះ បានប្រោសជម្ងឺ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូល បានជាពួកគេចោទសួរថា “តើអ្នកនេះបានចំណេះ និងការឫទ្ធិបារមីទាំងនេះពីណាមក?”(ខ.៥៤)។ ពួកគេមិនបានជឿព្រះយេស៊ូវទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានការរវាតចិត្ត ពេលដែលពួកគេដឹងថា ទ្រង់មានអំណាច នៅក្នុងការបង្រៀន និងធ្វើការអស្ចារ្យ(ខ.១៥,៥៨)។
នៅក្នុងការរស់នៅធម្មតា ប្រចាំថ្ងៃ យើងក៏ប្រហែលជាមានការពិបាក នៅក្នុងការទុកចិត្តប្រាជ្ញា និងអំណាចរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងផងដែរ។ ពេលដែលយើងមិនបានរំពឹងឲ្យទ្រង់ជួយយើង យើងក៏បានបាត់ឱកាសអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ធ្វើការអស្ចារ្យ ដែលនាំឲ្យជីវិតយើងផ្លាស់ប្រែ(ខ.៥៨)។
សូមត្រឡប់មករឿងរបស់ខ្ញុំវិញ។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ជំនួយដែលគាត់ត្រូវការ គឺកំពុងតែឈរនៅពីមុខគាត់ស្រាប់ហើយ។ ទីបំផុត ស្វាមីខ្ញុំក៏ព្រមទទួលជំនួយពីយុវជនម្នាក់នោះ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យគាត់មើលអាគុយឡានចាស់របស់យើង។ គាត់គ្រាន់តែមួលខ្ចៅតែបន្តិច ម៉ាស៊ីនឡានក៏មានដំណើរការឡើងវិញ ដោយបន្លឺសម្លេង និងបញ្ចេញពន្លឺអំពូលភ្លើងរបស់វា។ ស្វាមីខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “វាបានបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺឡើង ដូចនៅថ្ងៃណូអែលអញ្ចឹង”។…
ជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់
សព្វថ្ងៃនេះ យើងងាយនឹងកត់សម្គាល់ឃើញថា “ការសាក់រូប” កំពុងតែមានការពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកខ្លះបានសាក់រូបតូចៗ ស្ទើរតែមើលមិនដឹង។ អ្នកខ្លះទៀត រាប់ចាប់ពីកីឡាករ ដល់តារាភាពយន្ត ក៏ដូចជាមនុស្សទូទៅជាច្រើន បានសម្រេចចិត្តសាក់រូបដែលមានពណ៌ចម្រុះ ឬសាក់ពាក្យ និងការរចនាផ្សេងៗ នៅលើរូបកាយរបស់ខ្លួន។ រឿងនេះបានក្លាយជាទំនោរ ដែលហាក់ដូចជាមិនសាបរលាបដោយងាយៗឡើយ គឺទំនោរដែលបាននាំមកនូវប្រាក់ចំណូលជាសរុប ៣ពាន់លានដុល្លា ពីអាជីវកម្មសាក់រូបនៅទូទាំងពិភពលោក ក្នុងឆ្នាំ ២០១៤ និងប្រាក់ចំណូលសរុប ៦៦លានដុល្លា បានពីការលប់រូបសាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក។
អ្នកអាចមានទស្សនៈផ្សេងៗគ្នា អំពីការសាក់រូប រឿងនេះ តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៤៤ ដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងន័យធៀប អំពីមនុស្សដែលសរសេរនៅលើដៃរបស់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៥)។ ការសរសេរនៅលើដៃរបស់ខ្លួនឯងនេះ គឺជាចំណុចសំខាន់បំផុតនៃបទគម្ពីរនេះទាំងមូល ដែលបាននិយាយ អំពីការដែលព្រះអម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះអ្នក ដែលទ្រង់បានជ្រើសរើស(ខ.១)។ ពួកគេអាចពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់ទ្រង់(ខ.២) ហើយព្រះអង្គនឹងប្រទានពរទឹកដី និងកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់ពួកគេ(ខ.៣)។ ការសរសេរពីលើដៃថា “ខ្ញុំជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា” គឺជាការសរសេរពាក្យធម្មតា តែមានអំណាច ដែលបានបញ្ជាក់ថា រាស្រ្តរបស់ព្រះដឹងថា ពួកគេជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងថែរក្សាពួកគេ។
អ្នកដែលចូលមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាចថ្លែងដោយទំនុកចិត្តថា ពួកគេជា “របស់ផងព្រះអម្ចាស់”។ យើងជារាស្ត្រ ជាចៀម…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលស្ថិតស្ថេរ
មានពេលមួយ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានស្រែកពីចម្ងាយថា “ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ខណៈពេលដែលខ្ញុំបិទទ្វារឡាន ហើយដើរចូលសាលារៀន។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅរៀនថ្នាក់ទី៦ ហើយយើងមានទម្លាប់ធ្វើដូចនេះ រៀងរាល់ពេលព្រឹក អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ។ ពេលយើងទៅដល់សាលារៀន ប៉ាតែងតែនិយាយថា “សូមឲ្យកូនមានថ្ងៃដ៏ល្អ! ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែតបគាត់វិញថា “ប៉ា កូនជម្រាបលា”។ ខ្ញុំមិនបានខឹងគាត់ ឬមិនអើពើចំពោះគាត់នោះទេ។ កាលនោះ គឺដោយសារខ្ញុំរវល់ផ្តោតទៅលើការគិតរបស់ខ្លួនឯងខ្លាំងពេក បានជាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ នឹងពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បាននិយាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំ នៅតែមិនប្រែប្រួល ចំពោះខ្ញុំ។
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនចេះប្រែប្រួល ហើយល្អលើសសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំទៅទៀត។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ ព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ បានប្រើពាក្យ ហេសេដ ដើម្បីនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនេះ។ គេបានប្រើពាក្យនេះជាច្រើនដង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយគ្រាន់តែក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៦ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ២៦ដង។ នៅក្នុងការបកប្រែពាក្យនេះ គេពិបាកនឹងស្វែងរកពាក្យ ដែលមានអត្ថន័យត្រូវនឹងពាក្យនេះ ទាំងស្រុង។ ជាទូទៅគេបកប្រែពាក្យនេះថា “សេចក្តីសប្បុរស” “សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស” “សេចក្តីមេត្តា” ឬ “ភាពស្មោះត្រង់”។ ពាក្យហេសេដ គឺត្រូវបានប្រើសំដៅ ទៅលើសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលផ្អែកទៅលើការប្តេជ្ញាចិត្ត តាមសេចក្តីសញ្ញាដែលបានតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលស្មោះត្រង់ និងស្មោះស្ម័គ្រ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះធ្វើអំពើបាប…
ព្រះដ៏អស់កល្ប
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលរកស៊ីទិញលក់ផ្ទះ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត បានទទួលមរណៈភាព ដោយសារជម្ងឺមហារីក។ ពេលដែលខ្ញុំ និងស៊ូ(Sue)ភរិយារបស់ខ្ញុំ ជជែកគ្នាអំពីអ្នកស្រីផាតស៊ី(Patsy) ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានរំឭកថា ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ អ្នកស្រីផាតស៊ីបាននាំបុរសម្នាក់ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយគាត់ក៏បានក្លាយជាមិត្តភក្តិដ៏ល្អរបស់យើង។
យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា អ្នកស្រីផាតស៊ី មិនគ្រាន់តែជួយក្រុមគ្រួសារជាច្រើន ឲ្យរកបានផ្ទះដ៏ល្អសម្រាប់រស់នៅក្នុងសហគមន៍របស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បានជួយអ្នកដទៃ ឲ្យរកបានផ្ទះដ៏អស់កល្បជានិច្ចផងដែរ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវត្រៀមខ្លួន សុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេស ចំពោះផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់យើងផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “នៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ មានទីលំនៅជាច្រើន ពុំនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាហើយ ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា”(យ៉ូហាន ១៤:២)។
យើងចង់មានផ្ទះដ៏ស្រស់ស្អាត ក្នុងជីវិតនេះ គឺកន្លែងដ៏ពិសេស សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារយើងបរិភោគអាហារ គេង និងនៅជុំគ្នា យ៉ាងមានសុភមង្គល។ ប៉ុន្តែ ចូរយើងគិតស្រមៃថា យើងបានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងជីវិតនៅនគរស្ថានសួគ៌ ហើយក៏បានឃើញផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់យើង ដែលព្រះទ្រង់បានរៀបចំឲ្យយើង។ តើពេលនោះនឹងមានភាពអស្ចារ្យប៉ុណ្ណា? ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការប្រទានយើង ឲ្យមានជីវិត “ពេញបរិបូរ”(យ៉ូហាន ១០:១០) ដែលរាប់បញ្ចូលព្រះវត្តមាន គង់នៅជាមួយយើង នៅពេលសព្វថ្ងៃ និងវត្តមានរបស់យើង នៅជាមួយទ្រង់ នៅពេលក្រោយទៀត ក្នុងកន្លែងដែលទ្រង់កំពុងរៀបចំឲ្យយើង(១៤:៣)។
ពេលយើងគិតអំពីការអ្វីដែលព្រះបានត្រៀមទុក…
ព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលយើងមើលមិនឃើញ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ត្រូវបានប្តីប្រពន្ធដែលជាបេសកជនមកពីសហរដ្ឋអាមេរិក យកទៅចិញ្ចឹម ហើយគាត់ក៏បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅប្រទេសហ្កាណា។ បន្ទាប់ពីក្រុមគ្រួសារគាត់បានវិលត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានបោះបង់ការសិក្សា។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានចូលធ្វើទាហាន ដែលបាននាំឲ្យគាត់មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃមហាវិទ្យាល័យ ហើយធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក ដោយរៀបចំខ្លួនគាត់ សម្រាប់តួនាទីដ៏ពិសេសមួយ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បាននិពន្ធ និងកែសម្រួលសៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលកំពុងតែបម្រើប្រិយមិត្តអ្នកអានអន្តរជាតិ។
ភរិយារបស់គាត់ ក៏មានទីបន្ទាល់ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ផងដែរ។ គាត់បានប្រឡងធ្លាក់ថ្នាក់គីមីវិទ្យា ក្នុងអំឡុងឆ្នាំទីមួយ នៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារគាត់ត្រូវលេបថ្នាំដែលធ្វើទុក្ខខ្លាំង ដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺស្កន់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ពីការសិក្សាវិទ្យាសាស្ត្រ ទៅជាការសិក្សាភាសាគរបស់អាមេរិក ដែលងាយស្រួលរៀនជាងគីមីវិទ្យា។ ពេលដែលគាត់រំឭកអំពីរឿងនេះ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះជាម្ចាស់បានផ្លាស់ប្តូរទិសដៅនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យដែលប្រសើរជាងមុខ”។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បាននាំមនុស្សគថ្លង់ជាច្រើន ឲ្យទទួលព្រះបន្ទូលដែលនាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ តាមរយៈភាសាគ។
តើនៅពេលខ្លះ អ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ថា ព្រះកំពុងតែដឹកនាំអ្នកទៅកន្លែងណាទេ? បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦ បានទទួលស្គាល់ព្រះហស្តដ៏មានចេស្តា ដែលធ្វើការក្នុងជីវិតយើង យ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះនេត្រទ្រង់បានឃើញធាតុនៃទូលបង្គំ ក្នុងកាលដែលមិនទាន់មានរូបរាងនៅឡើយ ទាំងអស់បានកត់ទុកក្នុងបញ្ជីរបស់ទ្រង់ គឺអស់ទាំងថ្ងៃអាយុ ដែលបានតម្រូវឲ្យទូលបង្គំរស់នៅ ក្នុងកាលដែលមិនទាន់មានថ្ងៃណាមួយនោះនៅឡើយ”។ យើងមិនដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រើកាលៈទេសៈនៃជីវិតយើង យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាក…
ថ្ងៃណូអែលដ៏ឯកោ
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានភាពឯកោបំផុត នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល នៅក្នុងខ្ទមរបស់ជីតាខ្ញុំ នៅក្បែរក្រុងសាកូហ្គូ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសហ្កាណា។ កាលនោះ ខ្ញុំមានអាយុតែ១៤ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែនៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ ចម្ងាយរាប់ពានគីឡូម៉ែត្រ។ កាលពីឆ្នាំមុន ខ្ញុំតែងតែនៅជាមួយពួកគេ និងនៅជាមួយមិត្តភក្តិរស់នៅក្នុងភូមិជាមួយគ្នា ធ្វើឲ្យការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែល តែងតែមានភាពធំដុំ និងសប្បាយមិនអាចភ្លេចបាន។ ប៉ុន្តែ បុណ្យណូអែល នៅឆ្នាំនោះមានភាពស្ងាត់ស្ងៀម និងឯកោណាស់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងគេងលើកន្ទេល ដែលបានក្រាលពីលើកម្រាលឥដ្ឋ នៅពេលព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃបុណ្យណូអែលឆ្នាំនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំបទចម្រៀងប្រចាំតំបន់មួយបទ ដែលគេច្រៀងថា “ឆ្នាំចាស់បានចប់ហើយ បុណ្យណូអែលបានមកដល់ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានចាប់កំណើតហើយ។ សូមសេចក្តីសុខសាន្ត និងក្តីអំណរ បានកើតមាន ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា”។ ខ្ញុំក៏បានច្រៀងបទចម្រៀងនេះម្តងហើយម្តងទៀត ដោយការទួញយំ។
ជីដូនរបស់ខ្ញុំក៏បានចូលមក ហើយសួរខ្ញុំថា “តើចៅកំពុងច្រៀងបទអីហ្នឹង?” កាលនោះ តាយាយរបស់ខ្ញុំ មិនដឹងថា បុណ្យណូអែលជាបុណ្យអ្វីទេ ហើយក៏មិនស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទដែរ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានចែកចាយប្រាប់ពួកគាត់ អំពីការអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹង អំពីបុណ្យណូអែល។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានជម្នះភាពឯកោរបស់ខ្ញុំ។
កាលស្តេចដាវីឌ នៅក្មេង ទ្រង់ធ្លាប់នៅយាមសត្វចៀមតែម្នាក់ឯក ហើយជួនកាលមានសត្វសាហាវមករំខាន។ ពេលនោះ ក្មេងគង្វាលចៀមម្នាក់នេះ ក៏បានជួបភាពឯកោផងដែរ។ ទ្រង់មានភាពឯកោ មិនមែនតែនៅពេលនោះប៉ុណ្ណោះទេ។ នៅពេលក្រោយមកទៀត…